ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ «ΤΣΙΜΕΝΤΑΔΩΝ»
Αν υπάρχουν κάποιες και κάποιοι που θα μπορούσαν να υπαινιχθούν, ακόμα και να απαιτήσουν τον οριστικό «αφανισμό» του κτηριακού βιομηχανικού συμπλέγματος, που βρίσκεται στο σημείο τομής της Εύβοιας με την ηπειρωτική Ελλάδα, ίσως να είναι τα παιδιά των «τσιμεντάδων».
Τα ασθενικά πλέον πνευμόνια των πατεράδων τους, οι οποίοι υπήρξαν θύματα και αυτοί μιας βιομηχανικής, κατασκευαστικής και οικιστικής εξέλιξης που παρέσυρε τον τόπο, είναι ίσως η ανώτερη αιτία. Για αυτούς ο αφανισμός του «τσιμεντάδικου» ίσως να ήταν η εξιλέωση στο όνομα των γονιών τους.
Επειδή όμως η συλλογική κοινωνική μνήμη δεν είναι ένας ολετήρας, αλλά ένα χωνευτήρι εμπειριών και αναπαραστάσεων (θετικών και αρνητικών), τα παιδιά των εργατών μπορούν να δουν και να αναγνωρίσουν, πως το τσιμεντάδικο σε αντίθεση με το «κακό» που προκάλεσε στους πατεράδες τους, υπήρξε ταυτόχρονα και ο οικονομικός εκείνος πνεύμονας που οξυγόνωνε τα όνειρα των οικογενειών τους.
Αποτελεί χρέος λοιπόν όλης της κοινότητας, ακόμα και των «τραυματισμένων», να διασώσουμε τη μνήμη μας: κοινωνική, ταξική, εργατική, βιομηχανική.
Στη μνήμη των χιλιάδων εργατών που πέρασαν από εκεί, οφείλουμε να διαφυλάξουμε την ιστορική συνέχεια και να μην επιτρέψουμε – για άλλη μια φορά ως ιστορική τραγωδία – να τεθεί σε κίνηση ένας μηχανισμός διαγραφής της μνήμης.
